Καλώς ή κακώς είμαστε στην θέση του να έχουμε καλύψει πολλές φορές ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να καλυφθεί με ασφάλεια στις μονοήμερες περιπλανήσεις μας σε Πελοπόννησο, Ήπειρο, Εύβοια, Στερεά Ελλάδα κλπ. Με αυτό στο μυαλό μας πρέπει πλέον να “κανονίζουμε” διήμερα προκειμένου να έχουμε μεγαλύτερο χρόνο για να ανακαλύψουμε νέα πράγματα.. Και ναι, η ανακάλυψη είναι αυτό που ψάχνουμε, το άγνωστο αυτό που μας σαγινεύει.
Αυτή τη φορά το “κόλπο” έλεγε οτι θα φύγουμε Σάββατο μεσημέρι (μετά το κλείσιμο του MotoRAID Πάτρας), θα πάμε “κάπου στο Καρπενήσι” να βρεθούμε με τα παιδιά από το MotoRAID Αθήνας και στη συνέχεια βλέπουμε, περνώντας ανατολικά του Βελουχίου, ανεβαίνοντας λίμνη Πλαστήρα και από εκει έναν κύκλο Ελάτη, Περτούλι, ίσως και Καλαμπάκα αν προλαβαίναμε και κατέβασμα από την κάτω παλαιά διαδρομή Τρικάλων – Άρτας. Ή τουλάχιστον αυτό λέγαμε.. Παράλληλα όμως, οι δύο φίλοι μας από το Βόλο αφου τους περισσεύει ενέργεια, έχουν ταξιδέψει από το Βόλο προς Πάτρα για να φύγουμε όλοι μαζί (είναι λίγο τρελοί)
Το αρχικό πλάνο έλεγε λοιπόν τα παραπάνω με ασφάλτινες και χωμάτινες διαδρομές, ανάλογα με την περίσταση και τις ορέξεις, με εναλλακτικά πλάνα αν κάτι πήγαινε στραβά. Γιατί και η προετοιμασία είναι μέρος του ταξιδιού, είτε λέγεται διήμερο είτε δεκαπενθήμερο..
Σιγά σιγά το πιο “κλειστό” group των MotoRAIDers αποφάσισε να ανοίξει λίγο και να προσκαλέσει 2-3 φίλους όπου πρώτη φορά θα συνυπήρχαν όλοι μαζί. Από τώρα λοιπόν, έχουμε “αλάτι” για το τι θα γίνει, πως θα κολλήσουμε και ιδιαίτερα σε ιδιαίτερες συνθήκες όπως πέτρες, χώμα κλπ. Το concept ήταν ταξιδιωτικό και δεν θα είναι κάτι extreme (ή τουλάχιστον αυτό ήταν το πλάνο). Οι τρείς φίλοι μας λοιπόν, δεν είχαν ξαναπατήσει χώμα. Ενδιαφέρον..
Βροχές προβλέπονταν λοιπόν, και είναι πάντα ωραίο οταν υπάρχει το άγνωστο στοιχείο κάπου.. Έχουμε από CB500 X έως BMW R 1200 GS, Suzuki V-Strom και ΚΤΜ 950 Adv. S. Ναί ναι, όλα αυτά μαζί..
Ξεκινάμε λοιπόν Ναύπακτο προς λίμνη Μόρνου με αρκετές στροφές σε ένα σχετικά κλειστό κομμάτι (όχι από το δρόμο που πηγαίνει Γαλαξίδι), και αρχίζουμε σιγά σιγά να μπαίνουμε στο ψητό με τον καιρό να βαραίνει λιγάκι. Πρίν το Μόρνο, κόβουμε αριστερά για Γραμμένη Οξυά και Αρτοτίνα, και μπαινουμε στο λίγο πιο ανοιχτό κομμάτι μέσα στο Πράσινο, αφού πρώτα ανεβαίνοντας βάζουμε στην πλάτη μας το Μόρνο.. Ο καιρός βαραίνει κι’αλλο και έτσι έρχεται η ώρα για αδιάβροχα καθώς 8 άτομα δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο για να συνεννοηθούμε αν τυχόν έπιανε βροχή.. Έτσι και έγινε λοιπόν, η βροχή ξεκινάει και συνεχίζουμε την πορεία μας πιο προσεκτικά έως ότου φτάσουμε πιο ψηλά.
Στη διαδρομή μετα την Γραμμένη Οξυά έπρεπε να περάσουμε σε λίγο χωματάκι για να περάσουμε στο χωριό Γαρδίκι και κατόπιν να βγούμε προς το Καρπενήσι. Εκεί αρχίζουν τα ωραία αφού η βροχή που ξεκίνησε και δεν σταματούσε έφερνε και λίγη λάσπη στον χαλικόδρομο ο οποίος όταν έκανε “παρέα” με το χώμα έφτιαχναν πολύ ενδιαφέρουσες καταστάσεις με λακούβες με νερό (λούμπες όπως τις λέμε στο χωριό μου) όπου δεν σε άφηναν να ξαποστάσεις.
Κομμάτια μέσα από το δάσος και μια και μοναδική στάση για να απολαύσουμε πραγματικά αυτό που δύσκολα βρίσκεις στις ασφάλτινες διαδρομές, αλλά τόσο εύκολα βρίσκεις στις εκτός δρόμου. Ο ενθουσιασμός διάχυτος τόσο για την ομορφιά, όσο και για το concept της εκτός δρόμου οδήγησης, ειδικά από τους πιο “άπειρους” οδηγούς. Είναι αυτή η άτιμη μια περιπέτεια από μόνη της, σου δίνει χρώμα.
Περνώντας λοιπόν το κλειστό κομμάτι και συνεχίζοντας προς το πιο “φαλακρό” (πάντα με βροχή), ανεβάζουμε λίγο ταχύτητα και παίζουμε λίγο πιο πολύ. Και ναι, μας αρέσει ακόμα πιο πολύ. Στη συνέχεια, μετά λύπης μας συνειδητοποιούμε ότι κάποια μικρά κομμάτια στο κατέβασμα έχουν άσφαλτο. Εδώ είναι αστείο, το γεγονός ότι δεν ήταν συνεχόμενα, και δεν ήταν σε όλο το πλάτος του δρόμου..
Έχουμε ήδη καθυστερήσει λίγο με τη βροχή στο ραντεβού μας στο Καρπενήσι και ήδη, η ιδέα του να καλύψουμε τη διαδρομή που είχαμε βγάλει πρίν καταλήξουμε το βράδυ στη Ρεντίνα αρχίζει και γίνεται όχι και τόσο ρεαλιστική. Παρόλα αυτά μένει στο μυαλό μας.
Στο μυαλό μας ήταν ο κύκλος από Καρπενήσι προς Στένωμα, Αγ. Τριάδα , Βράχα και μετά στο χωριό Φουρνά και μετά στη Ρεντίνα.
Περνάμε λοιπόν τα “εκτός δρόμου” και συνεχίζουμε προς Γαρδίκι και Καρπενήσι μπαίνοντας στην διαδρομή Λαμία – Καρπενήσι και το μάτι μας χάνεται στο πράσινο. Αλήθεια, αυτόν τον Τυμφρηστό γιατί με κάποιο τρόπο δεν το παρακάμπτουμε ;; Είναι ωραίο μέρος, δεν λέω, αλλά μόνο και μόνο να ανέβεις όλες αυτές τις φουρκέτες θέλεις 15-20 λεπτά..
Ανεφοδιασμός πριν το Καρπενήσι και βουρ μέσα και συνάντηση με τα παιδιά από Αθήνα. Συνάντηση του δεκάλεπτου και καφές-τζούρα καθώς ο ήλιος άρχιζε να “νυστάζει” και να θέλει να πάει για νάνι.. Έχουμε 40 λεπτά πριν πέσει τελείως και το αρχικό σχέδιο είχε διαδρομή βουνίσια τουλάχιστον 90 λεπτών για να φτάσουμε κοντά στον προορισμό μας.. Εδώ επικράτησε η λογική (1-0) και δεν φύγαμε Δυτικά προς Στένωμα, αλλά Ανατολικά προκειμένου να ανέβουμε προς το Βελούχι αλλά όχι από τον κεντρικό δρόμο καθώς ήταν κλειστός όπως μας είπε ο σερβιτόρος στην πλατεία (αλήθεια, αυτοί οι τύποι ή είναι τόσο σωστοί σε αυτά που λένε, ή τελείως λάθος.. αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε καθώς έχουμε μόνο μια επιλογή, άρα δεν μπορούμε να διασταυρώσουμε με την άλλη περίπτωση).
Η διαδρομή λοιπόν είναι καταπληκτική, το τοπίο λίγο πιο άγριο και οι ανοιχτοί δρόμοι στο πουθενά, βλέποντας τις μοτοσυκλέτες να στρίβουν και να χάνονται ήταν το κάτι άλλο.. Και σκέφτεσαι “ρε #%%#@ μου, τι ωραία που είναι να ταξιδεύεις..πάντα θα υπάρχουν ομορφιές να βλέπεις”..
Συνεχίζουμε με τον Ήλιο να μας έχει αποχαιρετήσει, με μόνη καλή φίλη μας τη βροχή που δεν μας άφησε σχεδόν καθόλου.. Πινακίδα λοιπόν για Φουρνά (και ενδιάμεσο κύκλο) ή Ρεντίνα (προορισμός πρώτου βραδιού), με την ώρα να δείχνει 21:00. Πάλι σωστά (όπως φάνηκε), επικρατεί η λογική (2-0).
Άφιξη στη Ρεντίνα και στο ξενοδοχείο Rentina Inn, έναν πολύ φιλόξενο και καθαρό, δυνατό χώρο που πραγματικά σε κάνει να θέλεις να λιώσεις και να μείνεις εκεί παραπάνω ώρες γιατί χαλαρώνεις με το που μπαίνεις στο χώρο. Με την ώρα να έχει πάει ήδη 22:00 και κάτι, φύγαμε για φαγητό στα 50 μέτρα πιο πάνω (στη μαμά της ιδιοκτήτριας του Rentina Inn) σε κλασσικό μικρό χωριάτικο χώρο που είναι καφε-bar-εστιατόριο-τα παντα. Να δοκιμάσετε σουβλάκια. Τέλος.. Όλα ήταν πολύ καλά αλλά τα σουβλάκια ήταν εξαιρετικά..
Η Ρεντίνα αποτελεί ένα τρελό “ορμητήριο” για τα πάντα, χώμα, πέτρες, άσφαλτο. Πραγματικά μπορεί να είναι η βάση από την οποία φεύγεις και καταλήγεις όπου θες. Χρόνο και διάθεση να έχεις..
Βροχερό ξύπνημα με υπέροχο πρωινό, κείκ, καφέδες. Σκέφτεσαι και να μείνεις μέχρι το μεσημέρι. Άνετα.. Αλλά πρέπει να φύγεις.. Όλοι μαζί λοιπόν, αδιάβροχα και πορεία προς Φουρνά – Μεσοχώρι – Κλειτσό μέσα από μια πολύ όμορφη διαδρομή, και το “Σπιτι του διαβάτη” για να βγούμε στο ψηλό σημείο, και βλέποντας τον καιρό να δούμε τι θα κάνουμε.. (υπήρχε μια πολύ μικρή ελπίδα να φτιάξει ο καιρός..τελικά ήταν πολύυυυυυ μικρή).
Τελικά συνεχίζουμε προς Νεράιδα – Σαραντάπορο μέσα από μερικά καταπληκτικά σημεία και πηγαίνουμε προς λίμνη Πλαστήρα. Περνώντας από το φράγμα, καταλήγουμε για ένα γρήγορο καφέ στη λίμνη με τη βροχή να σταματάει σιγά σιγά. Είπαμε ότι θα καθόμασταν κανά μισάωρο, και όντως, τόσο κάτσαμε, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη καθώς ξεκίνησε πάλι η βροχή..
Το αντικείμενο για το τι θα κάνουμε κλπ ήταν το πρώτο θέμα. Το concept του να κάνουμε όλο τον κύκλο Ελάτη – Καλαμπάκα – Περτούλι κλπ έπεσε στο κενό καθώς η βροχή ήδη μας είχε καθυστερήσει.. Ξεκινάμε λοιπόν με ψιχάλα, και στα 5 λεπτά κλασσικά η φίλη μας η βροχή βάζει τα καλά της και μας κάνει παρέα σε όλη τη διαδρομή Μουζάκι – Πύλη – Ελάτη.
Στη συνέχεια μέσα από μια καταπληκτική διαδρομή κατευθυνθήκαμε προς Περτούλι με ομίχλη, βροχή και τα σχετικά και αφού περάσαμε το Περτούλι, συνεχίσαμε προς Νεραϊδοχώρι και Δέση, όπου και κάναμε μια στάση για ξεκούραση (υποβροχή πάντα), ξεμούδιαδμα κλπ στην εκκλησία της Αγ. Παρασκευής. Βρήκαμε την ευκαιρία και περάσαμε από πίσω όπου στο σημείο αυτό, έχεις τη δυνατότητα να δείς το χωριό Πυρρά από ψηλά και να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται, πόσο μικροί είμαστε.. Το κακό είναι οτι με τόση βροχή και ομίχλη δεν είχαμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε το εξαιρετικό τοπίο, και να μπούμε ακόμα πιο μέσα στην περιοχή.
Συνεχίζουμε με τη βροχή και αφού περνάμε μια όμορφη ασφάλτινη διαδρομή, αρκετές αγελάδες και τα “απόβλυτά” τους μέσα στο δρόμο και κάνουμε αριστερά προς Παλαιοχώρι και Αρματολικό μέσα από έναν αγαπημένο χωματόδρομο με βροχή και σημεία με λάσπη, χώμα, πέτρες, φουρκέτες και πολύ πράσινο, φέρνοντας το χαμόγελο στο πρόσωπό μας αφου πάντα μια μικρή δόση εκτός δρόμου οδήγησης είναι το “χαπάκι του χαμόγελου”. Φτάνουμε λοιπόν στο φράγμα του Αχελώου όπου πρέπει να αποφασίσουμε τι κάνουμε με τη συνέχεια της εξόρμησής μας.
Στο σχέδιο λοιπόν υπήρχαν 2 επιλογές.
1. Να “κάψουμε” το τελευταίο σχέδιο και να πάμε προς Βουργαρέλι και να καταλήξουμε Ορεινή Άρτα από αυτή την πανέμορφη ασφάλτινη διαδρομή τελειώνοντας σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο καθώς ή ώρα ήταν ήδη 17.30 (η λογική κίνηση).
2. Να μείνουμε στο αρχικό “σχέδιο” και να κινηθούμε όπως είχαμε πει (η περίεργη κίνηση), βάζοντας αρκετό αλάτι στη διαδρομή μας από τον παλιό δρόμο Τρικάλων – Άρτας όπου και θα περνούσαμε και από τα εξαιρετικά “υποχθόνια” τούνελ. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε στο χάρτη ήταν να “κόψουμε” προς Βαλκάνο – Ελληνικά – Πηγές. Αυτό για να γίνει βέβαια προϋπόθετε και εκτός δρόμου οδήγηση, κάτι το οποίο έπρεπε να δούμε καθώς κάποια παιδιά δεν είχαν την εμπειρία για βροχερές συνεχώς εκτός δρόμου διαδρομές και θα ήταν ένα ρίσκο.. Το κόστος σε χρόνο θα ήταν μεγάλο (υπολογίζαμε 1,5 ώρα γεμάτη), αλλά πιστεύαμε ότι θα άξιζε..
Τα παιδιά να ρωτάνε “τι ώρα θα επιστρέψουμε” και διακριτικά να απαντάμε “όχι (πολύ) αργά”. Που να ξέραμε…αλλά πραγματικά αυτό πιστεύαμε. Από την άλλη είχαμε “δεσμεύσει” όλο το διήμερο οπότε αυτό σήμαινει οτι “οκ, ό,τι ώρα και να είναι τι να κανουμε, είπαμε, πάμε διήμερο”. Άλλωστε, αυτά τα απρόβλεπτα δίνουν πολύ χρώμα, μας γεμίζουν εμπειρία και μας μένουν στο μυαλό. Για πολύ καιρό. Και εύκολα ανασύρουμε αυτές τις αναμονήσεις. Άρα άξιζαν.Άλλωστε τι MotoRAIDers είμαστε..
Έτσι λοιπόν δεν επικρατεί η λογική (yeeees) και συνεχίζουμε λοιπόν με τη βροχή έως το σημείο όπου ο δρόμος “κόβει” πηγαίνει στο περιβόητο “Βάλκανο”, ή συνεχίζει προς Στουρναραίικα. Τα παιδιά που είχαν έρθει από το Βόλο μας χαιρετούν καθώς θα ήταν περίεργο να κάνουν όλο αυτό το κομμάτι για να καταλήξουν στη Δυτική Ελλάδα τη στιγμή που ο Βόλος ήταν 2 και κάτι ωρίτσες μακρυά.
Πάμε λοιπόν προς Μοσχόφυτο (και κατόπιν Βαλκάνο) μέσα από ένα κα-τα-πλη-κτι-κό πέρασμα, έναν μίνι “Μπάρο”. Ατελείωτο πράσινο, φουρκέτες με καλή άσφαλτο, ομίχλη σε κάποια σημεία. Προτεινόμενη η διαδρομή Μεσοχώρα – Μοσχόφυτο 100% λοιπόν (αλλά χωρίς γυρισμό, καθώς μετά έχουμε εκτός δρόμου “υλικό”).
Και λες τώρα “κοίτα να δεις τι υπάρχει σε ένα μέρος του χάρτη όπου ένω έχεις γυρίσει – ξεψαχνίσει όλη την περιοχή πολλές φορές, βρίσκεις κάτι καινούριο και επιβεβαιώνεις οτι “ζούμε στο καλύτερο οικόπεδο του κόσμου” όπως λέει και ο φίλος μας ο Χριστόφορος.
Συνεχίζουμε και να η πινακίδα προς Βαλκάνο, και πάμε στο χωριό για να δούμε που είναι ο δρόμος που οδηγεί προς το χωριό “Ελληνικά” καθώς δεν βλέπαμε κάτι σαν δρόμο.. Κλασσικά πάμε στο χωριό (με μόνιμους κάτοικους σίγουρα λιγότερους από 20) και ρωτάμε σε ένα σπίτι (κλασσική αξία) όπου μας διαβεβαιώνει οτι ο δρόμος πάει, και είναι “πατημένος χωματόδρομος”. “Ωραία” λέμε, πάμε, πόσο δύσκολο να είναι (που να ξέραμε). Με τη βροχή για 10 λεπτάκια να έχει σταματήσει, ξεκινάμε το κομμάτι όπου αναδυκνείεται πολύ ιδιαίτερο με πέτρα, χώμα, λάσπες και κλασσικά τη φίλη μας τη βροχή να μας κάνει παρέα. Συνεχίζουμε μέσα στο πράσινο κυριολεκτικά και ο “δρόμος” γίνεται αρκετά πετρώδης.. Κάνουμε και ένα λάθος σε μία διχάλα καθώς ο χάρτης του GPS έδειχνε έναν δρόμο που δεν υπήρχε και σύντομα αντί να κατεβαίνουμε, ανεβαίνουμε σε δρόμο για σκαπτικά μηχανήματα.. Πάρτο αλλιώς, πάμε πάλι πίσω και βγαίνουμε τελικά προς το χωριό. Ήδη όλο αυτό το concept μας έχει “φάει” πάνω από 1 ώρα.
Η ζημιά όμως από τις κοφτερές πέτρες είχε γίνει στο CB 500 X (ο οποίος στο χώμα πετούσε, όσο και αν φαίνεται περίεργο). Είχε ένα καλό σκίσιμο πλάγιο στο λάστιχο. Επιλέγουμε να βάλουμε αέρα με το κομπρεσέρ που είχαμε για να δούμε τη συμπεριφορά. Τελικά μετά από 3-4 χιλιόμετρα, σταματάμε καθώς έχασε το αέρα. Επισκευάζουμε το λάστιχο αφού έχουν έρθει και οι ντόπιοι από το χωριό όπου πρέπει να τους εξηγήσουμε τι έχει γίνει κλπ (ωραίες φάσεις.. αν βλέπουν και αυτοί κόσμο 1 φορά στις 10 μέρες τι να πείς..). Τρώμε άλλο ένα εικοσάλεπτο για πλάκα και συνεχίζουμε προς Καλή Κώμη.
Το θέμα έχει πλέον γίνει ασφάλτινο, ο δρόμος λίγο πιο κλειστός, και οι ώρες από την απόφαση του να πάμε στο αρχικό σχέδιο είναι ήδη 2 (και είμαστε ακόμα πολύ βαθιά στην Ορεινή Άρτα). Δεν είναι κακό, αφού όλη η διαδρομή μας έχει ήδη δώσει πολλά..
Κατεβαίνοντας (και έχοντας ήδη φτάσει στις 2,5 ώρες από τη στιγμή του να κάνουμε το “κόψιμο” από Βαλκάνο), περνάμε μέσα από τα τούνελ που υπάρχουν στην εκτροπή του Αχελώου, που είναι μια εμπειρία από μόνα τους. Δίπλα στον ποταμό και χωρίς να έχουν “τσιμεντωθεί”, νομίζεις ότι είσαι σε μια άλλη εποχή και αρχίζεις να αισθάνεσαι οτι “κάτι θα πάει στραβά τώρα”.. Αλλά όλη πηγαίνουν όμορφα και συνεχίζουμε τον δρόμο μας προς την Ορεινή Άρτα.
Η διαδρομή (Πηγές – Άρτα) για περίπου 20-25 λεπτάκια είναι ενδιαφέρουσα, αλλά μετά δεν έχει κάτι ενδιαφέρον και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να φτάσουμε με ηρεμία Άρτα για να κατέβουμε προς Πάτρα. Έτσι και γίνεται λοιπόν, τελευταία στάση στην Άρτα, με την ώρα να είναι 21:45. Βενζίνη και βουρ… ή μήπως όχι ;;; Είμαστε όλοι με κράνη να φύγουμε και ξαφνικά το ΚΤΜ δεν παίρνει μπροστά! Καλωδιάκια και παίρνει από το V-Strom με την ελπίδα να μην του σβήσει πάλι.. Φτάνουμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στην Πάτρα μέσω της Νέας Εθνικής Οδού Άρτας – Αντιρρίου, μια ατελείωτη (εκτός από το Μενίδι για την ώρα) ευθείας που μπορείς να καλύψεις πολλά χιλιόμετρα χωρίς καν να προσπαθήσεις..
Συμπέρασμα… Οι ευκαιρίες για να φύγεις και να περάσεις καλά είναι λίγες. Οι ευκαιρίες που μπορούν να συνδυάσουν όχι μόνο εξερεύνηση αλλά και περιπέτεια είναι ακόμα πιο λίγες. Γιαυτό τον λόγο πρέπει όσο γίνεται να τα συνδυάζουμε. Μην διστάζουμε να εξερευνήσουμε, είναι μια αντίστοιχη χαρά όσο αυτή της δημιουργίας.. Η Ελλάδα έχει ατελείωτα σημεία προς εξερεύνηση, χωρίς να χρειάζεται να γίνουμε extreme. Πάνω από όλα σημασία έχει στο τέλος της ημέρας όλοι να είμαστε στους καναπέδες μας και από την επόμενη ημέρα να συζητάμε αυτή την εξόρμηση και το μυαλό μας σιγά σιγά να σχεδιάζει την επόμενη.
Ας ζήσουμε όλο αυτό που το ονομάζουμε “εκδρομή”, από το σχεδιασμό (πολύ σημαντικό μέρος του ταξιδιού), έως και την επόμενη μέρα..
Έως την επόμενη φορά MotoRAIDers
υ.σ. Δυστυχώς η βροχή δεν μας άφησε να έχουμε παραπάνω φωτογραφικό υλικό..
